Dramat 1985

Piątka uczniów musi odsiedzieć karę za pewne przewinienia w postaci siedzenia całą sobotę w bibliotece pod nadzorem bardzo surowego nauczyciela. Każdy z nich ma napisać pracę na temat "Kim jestem". Całą sobotę spędzają razem, lepiej się poznają, kłócą się wspólnie z pedagogiem. Każdy ma swoją ciekawą przeszłość...

Dzień żywych trupów jest trzecią części trylogii Romero. Tytułowe "żywe trupy" opanowały już niemal cały świat. Odnalezienie jakiegokolwiek żywego człowieka przez głównych bohaterów kończy się niepowodzeniem. Pewnej grupie ludzi, złożonych m.in. z naukowców i żołnierzy udaje się przeżyć i schronić w kopalni. Naukowcy próbują wyprodukować lek, który zaniechałby powstawanie zmarłych z grobu. Potrzebują do tego kilku zombie, na których mogliby przeprowadzać różnego rodzaju testy. Żołnierze się temu sprzeciwiają i dochodzi do konfliktu między nimi, a naukowcami. W międzyczasie kopalnia atakowana jest przez co raz większe grupy zombie, których w końcu nie uda się powstrzymać.

Młoda Celie (Whoopi Goldberg) jest gwałcona przez swego ojca od czternastego roku życia, dzieci są jej zabrane zaraz po urodzeniu. Jedyną osobą, którą kocha i ma do niej zaufanie jest siostra, Nattie. Wkrótce dziewczęta muszą się jednak rozstać. Ojciec zmusza Celie do małżeństwa z wielodzietnym wdowcem, który ją poniża i wykorzystuje jako służącą. Jednocześnie jej mąż utrzymuje stosunki z piosenkarką, Shug Avery. Pewnego dnia Shug rozchorowuje się i Celia ją leczy. Między kobietami zawiązuje się przyjaźń, która daje Celii siłę do porzucenia męża, co staje się pierwszym krokiem do odnalezienia siebie.

Film Elema Klimowa w scenerii Alesja Adamowicza z 1985 roku, jest chyba jednym z najbardziej przerażających filmów o wojnie. Nie tylko wojnie 1941-1945, ale o wojnie jako destrukcyjnej sile, burzącej naturalny porządek. Film oparty jest na faktach i odwołuje się do „Chatyńskiej opowieści” Adamowicza. Autorzy wybrali właśnie to miejsce i te wydarzenia, które stały się symbolem biedy i cierpienia narodu. Bohaterem filmu jest szesnastoletni Flora, który wyruszył do lasu, żeby pomagać partyzanom. Na początku filmu jest niemal dzieckiem. Na końcu, po przerażających doświadczeniach wojennych, staje się dorosłym, a wręcz starym człowiekiem. Wojna zniekształciła jego delikatne, dziecięce rysy i zmieniła je w bruzdy starca. Zmieniona twarz Flory staje się twarzą wojny...

Bohaterem jest młody zapaśnik, uczeń szkoły średniej. Przygotowuje się on do walki z mistrzem tej dyscypliny, a jednocześnie zakochuje się w starszej od siebie kobiecie... Ozdobnikiem filmu jest krótki występ Madonny śpiewającej jeden ze swych przebojów.

Równie piękna, jaki i bogata Helena zaprasza Freda do domu. Fred mieszka w metro paryskim i jest człowiekiem marginesu. Zaproszenie traktuje jako okazję do ograbienia domowego sejfu. Następnego dnia wyznaje Helenie przez telefon, że ją kocha i przeprasza za nieprzyjemności, na które ją naraził. Proponuje zawarcie układu: kosztowności za noc wspólnie spędzoną.

Ofiarami brutalnego zabójstwa padają młoda magnatka prasowa oraz jej służąca. Prokurator Thomas Krasny (Peter Coyote) podejrzewa męża ofiary, Jacka Forrestera (Jeff Bridges), wydawcę odziedziczonej przez nią gazety. Jack zwraca się o pomoc do doświadczonej w sprawach kryminalnych prawniczki Teddy Barnes (Glenn Close). Ta jednak jest coraz bardziej zauroczona swym klientem i mimo, że na jaw wychodzą coraz to nowe dowody, jest przekonana o jego niewinności.

Młody adept kung fu musi stawić czoła złemu mistrzowi sztuk walki, hordom bandytów i przy okazji odnaleźć miłość swego życia.

Decyzja o emigracji na Zachód w 1981 roku otworzyła nowy rozdział w karierze Agnieszki Holland. Trudno było sobie wymarzyć lepszy początek, bowiem już pierwszy film nakręcony przez reżyserkę w nowych warunkach dostał nominację do Oscara. Choć zrealizowane w RFN Gorzkie żniwa nie zdobyły statuetki, która powędrowała ostatecznie do argentyńskiej Wersji oficjalnej, to przeszły do historii jako jedno z najbardziej udanych dzieł w dorobku Polki. Z dzisiejszej perspektywy film Holland można docenić jako przykład umiejętnej gry ze schematami kina poruszającego temat Holocaustu. Historia Leona, bogatego polskiego gospodarza, który ratuje błąkającą się po lesie Żydówkę, tylko z pozoru przypomina jedną z wielu krzepiących opowieści o miłości wznoszącej się ponad cierpienie. W rzeczywistości Holland tworzy skomplikowany portret głównego bohatera, miotającego się pomiędzy dobrodusznością a pragnieniem władzy, hipokryzją i niemożliwym do okiełznania pożądaniem. Leon do samego końca sprawia wrażenie postaci nieprzeniknionej także dzięki zniuansowanej kreacji Armina Muellera-Stahla, niemieckiego aktora znanego ze współpracy m.in. z Fassbinderem, Szabó i Jarmuschem.